Μυστικά και ψέματα στα Όσκαρ

Από την ιδιοφυϊα με το όνομα Τσάρλι Τσάπλιν, προερχόμενη από τους σκουπιδοτενεκέδες του 19ου αιώνα της Αγγλίας, μέχρι τον Πολ Γκρίνγκρας, την τελευταία ανακάλυψη της «Πτήσης 93», ένας στους τρεις σκηνοθέτες που υπογράφουν ταινίες Μade in Ηollywood προέρχονται από άλλες χώρες

Η λίστα μακροσκελής: Βρετανία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Καναδάς, Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία, Τσεχία και πάει λέγοντας. Ο Μίλος Φόρμαν του «Αμαντέους» και των Όσκαρ είναι ο ίδιος που είχε εγκαινιάσει την κινηματογραφική Άνοιξη της Πράγας του '60. Κι όμως - σύμφωνα με τις έρευνες των Αμερικανών - ουδείς μέσος θεατής των ΗΠΑ είδε, ούτε πρόκειται να δει μισό καρέ ευρωπαϊκής ή άλλης «ξένης» παραγωγής. Η δημοκρατία της μονοκρατορίας.

Παράγωγο της μονοκρατορίας και της μυωπίας, η αυθαιρεσία. Αποτέλεσμα της αυθαιρεσίας οι υποψηφιότητες των Όσκαρ. Και των φετινών αλλά και των περσινών, των προπέρσινων, όλων των τελευταίων ετών. Από τη χρονιά που για ποικίλους λόγους, με πρώτον και καλύτερο την απόλυτη κυριαρχία ταινιών που βγαίνουν και τ' αρπάζουν από τα ταμεία τις πρώτες τέσσερις ημέρες κυκλοφορίας τους, από τότε το Χόλιγουντ άρχισε να παίρνει διαζύγιο από τη σοβαρότητα. Από τότε, λοιπόν, άρχισε να αλληθωρίζει προς το εξωτερικό. Αυτή και η βασική αιτία του πλήθους των φετινών υποψηφίων, προερχόμενων από Μεξικό, Ισπανία, Αφρική, Βρετανία.

Εντός και εκτός

Δηλαδή: Γιατί η Πενέλοπε Κρουζ στην πεντάδα των Όσκαρ και καμιά άλλη υποψηφιότητα για το «Volver» του Αλμοδόβαρ; Επειδή είναι κούκλα και επειδή παίζει σε αμερικανικές παραγωγές. Και γιατί η «Βασίλισσα» του Φρίαρς στη χρυσή πεντάδα και όχι η «Πτήση 93», που έτσι κι αλλιώς ο σκηνοθέτης της, ο Πολ Γκρίνγκρας, εξασφάλισε υποψηφιότητα καλύτερης σκηνοθεσίας; Επειδή έτσι γουστάρουν. Και γιατί η Έλεν Μίρεν να είναι το φαβορί; Επειδή το πρώτο κριτήριο είναι η ταυτοπροσωπία του ηθοποιού με τον αληθινό ήρωα που ερμηνεύει. Που πά' να πει Ελισάβετ και Μίρεν μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό. Τότε και ο Ζαχαράτος έχει ελπίδες σαν ρεπλίκα της Μαρινέλλας!

Και γιατί να είναι στην πεντάδα η Κέιτ Γουίνσλετ από την Αγγλία και να μην είναι η πολύ ανώτερή της, η Γερμανίδα Μαρτίνα Γκέντεκ, η πρωταγωνίστρια ενός φαινομένου ταμείων και κριτικής με τον τίτλο «Οι ζωές των άλλων»; Γιατί, πολύ πιθανόν οι μισοί από τα χιλιάδες μέλη της Ακαδημίας να μην έχουν δει την ταινία. Και γιατί ο Άγγλος της «Βασίλισσας» και όχι ο Γερμανός Φλόριαν Χένκελ βον Ντόνερσμαρκ από τις «Ζωές των άλλων» στην πεντάδα των σεναριογράφων; Επειδή τόσο καταλαβαίνουν. Και γιατί η ξενόγλωσση και ισπανόφωνη «Ο λαβύρινθος του Πάνα» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο με έξι υποψηφιότητες και η αγγλόφωνη «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» με καμία; Επειδή ένας στους τέσσερις Αμερικανούς ομιλεί Ισπανικά. Επειδή ο Ντελ Τόρο είναι πολιτικογραφημένος Αμερικανός. Και επειδή για λόγους πολιτικής και αριστερής ιδεολογίας δεν πάνε καθόλου τον Κεν Λόουτς.

Και γιατί ο εξαιρετικός (επίσης Γερμανός) Γιούργκεν Βόγκελ της «Ελεύθερης βούλησης» του Ματίας Γκλάσνερ, που υποδύεται μοναδικά το πορτρέτο ενός βιαστή, δεν μνημονεύεται στη λίστα των ερμηνειών; Επειδή ουδείς εκ των ψηφισάντων είδε την ταινία. Κόβω τον σβέρκο μου γι' αυτό. Και με ποια κριτήρια ο καλο-μέτριος «Πληροφοριοδότης» ψηφίστηκε για τη χρυσή πεντάδα και αγνοήθηκε η σαρωτική και συμπαγής σκηνοθεσία του Αλφόνσο Κουαρόν στα «Παιδιά των ανθρώπων»; Επειδή το όνομα μετράει και επειδή κάποια στιγμή ο Σκορσέζε ακόμα και με καλο-μέτριες επιδόσεις πρέπει να κερδίσει Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Και γιατί έξω από τα Όσκαρ ερμηνειών ο καλύτερος Μπραντ Πιτ όλων των εποχών; Επειδή, κάτι ο Ο'Τουλ λόγω γηρατειών και τιμών, κάτι ο Γουίλ Σμιθ με το american dream, κάτι εδώ, κάτι εκεί, άντε κάποια άλλη φορά θα το πάρουν και τα καλά παιδιά.

Εδώ είναι Τέχνη, όχι εκλογές!

Πώς γίνεται το «Dreamgirls» να μη θεωρείται άξιο για καλύτερη ταινία, αλλά να σαρώνει οκτώ υποψηφιότητες, δηλαδή περισσότερες και από κάθε άλλη χρυσή ταινία; Γιατί έτσι βγήκαν τα κουκιά. Δημοκρατία έχουμε, επομένως ψηφίζουμε. Ό,τι βγάλει η κάλπη ανακηρύσσεται αυτομάτως το καλύτερο στην κατηγορία του. Μα εδώ είναι Τέχνη, όχι εκλογές για να βγάλουμε δημοτικό σύμβουλο! Έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Ντόρος να γίνεται. Να κάνουν την πλάκα τους τα κανάλια, να μετράμε τουαλέτες και χρυσά σανδάλια. Αμ δεν είναι έτσι!

Όποιος εκλαμβάνει τα Όσκαρ και την τελετή ως σόου ταυτόσημο περίπου με το «Όλα» του Αναστασιάδη, πλανάται πλάνην δυσθεόρητη και αξεπέραστη. Κάθε αγαλματίδιο προσθέτει μερικές χιλιάδες θεατές στις βραβευμένες ταινίες. Κι αυτοί με τη σειρά τους χώνουν άλλα τόσα εκατομμύρια δολάρια στους παραγωγούς. Τα φράγκα, η οικονομία, το Χρηματιστήριο είναι το κάρο που σέρνει από τη μύτη όλη την παγκόσμια Αγορά. Η παγκοσμιοποίηση με τις λίστες υποψηφίων από Ισπανία, Μεξικό και Αγγλία, πιστοποιεί με τον πιο κραυγαλέο τρόπο τον συγχρονισμό του Χόλιγουντ με την παγκοσμιοποίηση της Οικονομίας. Έτσι τους γουστάρει, δηλαδή. Τι να κάνω κι εγώ; Αναγκασμένος να τους ακολουθώ ακόμα και στον γκρεμό!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ

ΤΑ ΝΕΑ , 27/01/2007 , Σελ.: P15
Κωδικός άρθρου: A18750P151
ID: 554987